Życzę wam dobrych Świąt, Świąt krzepiących ducha.

PS. Świąteczne pyszności też niech będą dobre ;-)

Remember summer english version

English version of pattern for simple bias triangle bandana to wrap  (depending of your like and yarn supply) knit in moss stitch. Pattern has been tested in polish version only. If you spot any mistakes, please, let me know.
Happy knitting!

For sample I used colors that reminds me summer: sun, white sand, sails, warm wind, deep water and blue skies. 

For this pattern you can use any yarn color you want - one solid colour, few colors to obtain stripes or wild variegated that you keep in your stash like forever.

Sample was made with fingering yarn, close to 6,6 oz/180 grams on US 6/4 mm needles.

Gauge after blocking: 22 sts and 46 rows in 4 inch/10 cm square. Gauge is not crucial for this project.

Instructions:

There are seven set up rows. After you complete them, you can turm on an autopilot.

Cast on 1 stitch.
R1: kbf
R2: kbf, K1
R3: kbf, K2tg
R4: K2, kbf
R5: kbf, K1, K2tg
R6: K2, P1, kbf
R7: kbf, K1, P2, K2tg

Here you turn on an autopilot ;-)

R8: *K1, P1* until you have 1 stitch on left needle, kbf
R9: kbf, K1, *K1, P1* until you have 2 stitches left to work, K2tg
R10: K2, *P1, K1* until you have 3 stitches left, P1, kbf
R11: kbf, K1, *P1, K1* until you have 3 stitches, P1, K2tg.

Repeat rows 8 to 11 to reach desired size or until you notice you're running out of yarn. Bind off loosely (you may want to use bigger needle for that or use k2tg BO method). Block your scarf/wrap lightly.


***
Color changes in sample (I used up leftovers and odd little balls of yarn found in closet :-) )


Yellow: 75 rows
White - 7 rows,
Light blue - 46 rows,
White - 40 rows,
Navy - 20 rows,
slim stripes of  yellow (6 rows) and light blue (2 rows) just to break the pattern,
Navy - 60 rows,
White - 10 rows,
Light blue - 50 rows,
White- 24 rows,
Yellow 44 rows.

***

This pattern is copyrighted. You can use it for noncommercial purposes.
Don't copy, share or sell it.
Don't sell items made according this pattern (with exceptin for charity).

Pamiętasz lato?

Zapowiadany dawno temu wzór został spisany i sprawdzony. Zatem uwaga, uwaga, oto jest.
Udanego dziergania!

Szal w kształcie ukośnego trójkąta "Pamiętasz lato?"

W moim szalu użyłam czterech kolorów, które zestawione ze sobą przypominaja letnie dni: słońce, piasek na plaży, błękit nieba i kolor głębokiej wody, jasne letnie ubrania, żagle na jeziorze... Pamiętasz lato?

Szal dobrze będzie wyglądał zarówno zrobiony z włóczki jednokolorowej, kilku kolorów, bądź włóczki farbowanej artystycznie.

Włóczka: typu fingering
Ilość: od 100 gramów (na mój zużyłam 188 gramów włóczkowych pozostałości)
druty: 4 mm

Gęstość ściegu 22 oczka w rzędzie, 46 rzędów w kwadracie 10x10 cm, ścieg ryżowy (ale gęstość ściegu nie stanowi kluczowego warunku powodzenia ;-) ).

"z jednego oczka zrobić dwa" - po angielsku kbf (klik)

Po pierwszych siedmiu początkowych rzędach szal robi się w tej sposób, że z jednej strony dodaje się po jednym oczku w każdym rzędzie, z drugiej strony odejmuje się po jednym oczku co drugi rząd.


Nabrać 1 oczko na druty.
Rz. 1: Z jednego oczka zrobić dwa;
Rz. 2: Z jednego oczka zrobić dwa, 1 oczko prawe;
Rz. 3: Z jednego oczka zrobić dwa, 2 oczka razem na prawo;
Rz. 4: 2 oczka prawe, z jednego oczka zrobić dwa;
Rz. 5: z jednego oczka zrobić dwa, 1 oczko na prawo, 2 oczka razem na prawo;
Rz. 6: 2 oczka prawe, 1 oczko lewe, z jednego oczka zrobić dwa;
Rz. 7: z jednego oczka zrobić dwa, 1 oczko prawe, 1 oczko lewe, 2 oczka razem na prawo;


Rz. 8: *1 oczko prawe, 1 oczko lewe* powtarzać, aż nalewym drucie zostanie 1 oczko, z jednego oczka zrobić dwa;
Rz. 9: z jednego oczka zrobić dwa, 1 oczko prawe, *1 oczko lewe, 1 oczko lewe*, powtarzać, aż na lewym drucie zostaną dwa oczka, 2 oczka razem na prawo;
Rz. 10: 2 oczka prawe, *1 oczko lewe, 1 oczko prawe*, przerabiać, aż na lewym drucie zostaną dwa oczka, 1 oczko lewe, z jednego oczka zrobić dwa;
Rz. 11: z jednego oczka zrobić dwa, 1 oczko prawe, *1 oczko lewe, 1 oczko prawe*, przerabiać, aż na lewym drucie zostaną trzy oczka, 1 oczko lewe, 2 oczka razem na prawo.

Powtarzać 4 rzędy 8-11 aż szal będzie wystarczająco duży (to zależy od preferencji), albo włóczka zacznie się kończyć.


***

Zmiany kolorów w moim szalu:
Korzystałam pozostałości po różnych robótkach, w czterech kolorach.
zaczęłam od żółtego: 75 rzędów,
biały - 7 rzędów,
błękit - 46 rzędów,
biały - 40 rzędów,
granatowy - 20 rzędów,
wąskie pasy żółtego (6 rz.) i błękitu (2 rz.) dla urozmaicenia,
granatowy - 60 rzędów,
biały - 10 rzędów,
błękit - 50 rzędów,
biały - 24 rzędy,
żółty 44 rzędy.

***

Zamknąć oczka luźno, albo korzystając z metody dającej elastyczne zakończenie.

Namoczyć w ciepłej wodzie z dodatkiem łagodnego detergentu albo preparatu do prania wełny, odcisnąć nadmiar wody, rozłożyć na płasko wyrównując brzegi. 

Wzór stanowi przedmiot moich praw autorskich. Nie zgadzam się na jego rozpowszechnianie, powielanie
i adaptacje. Nie zgadzam się na jego sprzedaż, ani na sprzedaż przedmiotów wykonanych na podstawie wzoru.

Samo życie...

Dlaczego szale i chusty są takie popularne?

.

.

.

Bo nie trzeba robić próbki ściegu.

A tak poza tym na razie nic nie dziergam, bo czytam o robalach z kosmosu, które napadły na Ziemię. Test szala-chusty w toku. Planowana data publikacji - połowa października (to już za tydzień - eek!).

Zmiany

Od jakiegoś czasu wprowadzam zmiany w szablonie i funkcjach tego bloga. Ale proszę śmiało wchodzić
i czytać, kasku ochronnego nosić nie trzeba, nic na głowę nie spadnie.

Z rzeczy nowych - dodałam w pasku bocznym zakładkę "Strony", gdzie można sobie przełączyć na stronę
z moimi wzorami. jeśli macie ochotę zajrzeć, to zapraszam.

A poza tym dziergam, nie przędę (obraziłam się na kołowrotek), zdjęć robię mało bo ciemno, nie piszę bo ledwo się wyrabiam z bieżączką (czy wiecie, że mam ze trzy rozgrzebane posty w formie roboczej i ani chwili, by to doprowadzić do stanu publikowalnego?).

Ale do zobaczenia wkrótce.

Poszukiwany, poszukiwana...

Szukam osób, które by chciały przetestować wzór na prosty szal, o taki:

Ma postać "kopniętego" trójkąta, do wydziergania potrzebna jest ilość od 100 gramów włóczki typu fingering. Bez fajerwerków i wodotrysków, za to można ładnie połączyć zalegające kłębuszki i resztki.

Wprawki śliwkowe

Zagroziłam swojemu kołowrotkowi, że go oddam mojej mamie  na podpałkę, bo fochy robił. Zaczął działać jak należy.

Ufarbowałam 100 gramów czesanki zwiniętej w luźny warkocz (tak naprawdę w tłusty łańcuszek szydełkowy) z inspiracji tutorialem Deborah z ChemKnits.

Ułożywszy czesankę wlałam najpierw czerwoną farbkę, odczekałam, aż się trochę wchłonie. Pokropiłam tu i tam żółtą, a po chwili wlałam farbkę niebieską. Przykryłam pokrywką i zdecydowałam nie mieszać, chcąc poznać możliwości takiej metody farbowania. Nie sfilcowałam (brawo!), wysuszyłam i przędę.

Po farbowaniu czesanka wyglądała tak: pyszne fiolety, przejścia kremowe (tam gdzie farbka nie dotarła) trochę ciepłych brązów.

Po przygotowaniu do przędzenia mamy taką śliwkową chmurkę.

Pojedyncze nitki gotowe do połączenia w jedną:

A pierwsza część gotowej nici wygląda tak.

Teraz jeszcze trzeba zrobić próbkę na drutach. A może od razu coś do noszenia?

Nabawiłam się...

Jestem wam, moi Czytelnicy, winna jeden wpis, który przeleżał się w folderze roboczym o miesiąc za długo. Oto moje wrażenia z pierwszych dni z moim własnym kołowrotkiem (wpis przygotowany jeszcze w czerwcu):

Upss... Wygląda na to, że się nabawiłam nowego hobby. Kiedy już napisałam poprzednią pochwałę przędzenia, zaczęłam nieśmiało zerkać na strony z ogłoszeniami tudzież ogólnie zdobywać szerszą wiedzę na temat machiny magicznej do robienia włóczek. W efekcie tych umizgów subtelnych do mojego domu przyjechał kołowrotek (mina pana kuriera, jak się dowiedział, co dostarczył - bezcenna). W ogromnej paczce, która zajęła jedną trzecią podłogi w pokoju, w całości, zapakowany tak, że przetrwałby ruskie uderzenie nuklearne. Rozpakowywałam go oblana zimnymi potami, które zawdzięczałam w niewielkim tylko stopniu podnieceniem, a w dominującym - galopującą grypą.

 

 

(Trzy! trzy dodatkowe szpule na szpularzu! Skarb!)

Potem mokra szmatka, parę kropli smaru i można było jechać. Akurat była w domu czesanka kupiona na aledrogo jako resztki czesanek do filcowania, bo tania i wielokolorowa. Zamierzałam ją w pierwszej kolejności przeznaczyć na ocieplanie czapek, ale to było zanim zdałam sobie sprawę, że przędzenie to będzie taki hicior. 

W każdym razie kołowrotek okazał się być w dobrym stanie i z każdym kolejnym dniem pracy na nim (nie nad nim) okazywał się coraz mniej zepsuty, to jest coraz lepiej się z nim dogadywałam.

W efekcie sprzędłam większość moich zapasów w ciągu kilku dni, krótkimi seriami, poznając możliwości własne i sprzętu.

A ponieważ bardzo mi się podoba to całe przędzenie, będę o nim pisała.

Ale bez obaw, dziewiarstwo powróci, bo na cóż byłaby umiejętność produkowania nitek, gdybym nie umiała ich wykorzystać.

Wciąż zakręcona...

Runo owcze wypełnia moje myśli. Poziom lanoliny we krwi osiąga wartości krytyczne, możliwe, że wkrótce przedawkuję. Z dziką rozkoszą eksploruję nowe pola rękodzielne porzucając dotychczasowe zajęcia.

Nie oznacza to, prawdę mówiąc, że mam wielkie sukcesy w tych nowych dziedzinach, raczej wiele całkiem udanych prób uratowania się z katastrofy. Na przykład podczas ostatnich prób farbowania czesanki nie dość że zachlapałam kuchnię (barwniki dość łatwo wżarły się w kuchenne linoleum), nie dość, że jak obłąkaniec, pochlapałam całe 200 gramów czesanki barwnikami o stężeniach tak gęstych, że łyżka staje, to jeszcze tę nieszczęsną czesankę dość skutecznie sfilcowałam. Niecierpliwość przy farbowaniu czesanki nie popłaca :-(

Wciąż jeszcze w pełni nie rozumiemy się z kołowrotkiem. Wcześniej kręcił ładnie, teraz kręci brzydko, a to z powodu kombinowania z naciągami. Mój kołowrotek, co to ponoć Holender płakał, jak go sprzedawał, jest kołowrotkiem o podwójnym napędzie. To znaczy, że od koła do zespołu wrzeciona idą dwa sznurki, jeden na szpulkę, drugi na przęślik. Sugerując się wpisami w fejsikowym Klubie Prządki (stanowiącym niejako kontynuację myśli przewodniej strony Polskie Wrzeciona) postanowiłam pozmieniać ze sznurki napędowe na coś innego, skutkiem czego trudno mi jest teraz dokonać regulacji, dzieją się rzeczy, których nie rozumiem i które próbuję poprawiać w drodze eksperymentu; tym sposobem niszczę kolejne partie czesanki.

A wszystko to oczywiście w asyście dwuipółletniej osóbki, która już próbuje przejąć moje miejsce przy kołowrotku. Serio. Zatem zeszłoroczne zdjęcie ze skansenu okazało się niejako prorocze.

Zakręcona, zakręcona...

Kiedyś, dawno, dawno temu obiecałam sobie, że wrócę do tematu przędzenia. To jest jednak bardzo relaksująca czynność. Na moim etapie zaawansowania, czyli "początkująca ale kuma, o co biega" doceniam wszystko, co z tych początków uprządków wynika:

1) że można zrobić "coś z niczego" (umownie)* i mieć ogromną satysfakcję,

2) że nawet kiedy się nie ma akurat większej ochoty machać drutami to wciąż można mieć kontakt z wełną (tak czasem mam - drutować mi się nie chce, ale chętnie coś przewinę, coś pofarbuję, coś miękkiego,
z wełny, ach)

3) a ostatecznie można w oczach znajomych i postronnych uchodzić za uberhipstera, jesli komu na tym zależy (zdaje się, ultramega hipsterom nie zależy ;-) ).

Zatem niedawno wróciłam do przędzenia. Zapisałam się na kurs przędzenia na kołowrotku u Justyny Tysi, która akurat pod koniec maja przyjechała z kołowrotkami do Warszawy. Nie mogłam oczywiście tego przegapić, bo skoro góra przybyła do Mahometa...
Justyna przedstawiła nam najpierw bazowe wiadomości, dała pomacać i pomiziać najprzeróżniejsze włókna (i przy okazji zidentyfikowała, z czego jest moja chusta, okazyjnie nabyta na bazarze, która to chusta z pewnością jest tematem na osobny wpis). Następnie przyszło nam, kursantkom zapoznać się z kołowrotkami: gdzie przód i tył ;-) , wyczuć pedałami kołowrotka siłę zamachową kółka, oswoić się z latającymi skrzydełkami zespołu wrzeciona (ależ to się szybko kręci!).
A potem przewlekłyśmy pasmo czesanki przez pętelkę w nitce początkowej (liderze) i mogłyśmy się zabrać do dzieła. Wrażenia z kręcenia kołowrotkiem " na sucho", bez czesanki, są nieco mylące. Wprawdzie skrzydełka kręcą się szybciutko, to jednak nitka potrzebuje chwilki, by powstać, odpowiednio się skręcić i zostać nawiniętą na szpulkę. Jak tylko się wyczuje ten moment, można się rozluźnić i skoncentrować na wysnuwaniu kolejnych porcji czesanki z pasma i podawania jej kołowrotkowi.
Program zajęć obejmował pracę dwoma różnymi czesankami w pasmach (coburger i brązowy hiszpański merynos, obie wypatrzyłam w ofercie sklepu hobby-welna.pl), a także z błamu, czyli lekko jeszcze tłustej od lanoliny wełny zgręplowanej na kołdry (też się da prząść, mimo że włókna nie są uporządkowane jak w czesankach). Za każdym razem, kiedy zmieniałyśmy czesankę, myślałam sobie: jak to, już mam kończyć? tak dobrze się kręci!
Ale na koniec kursu Justyna przygotowała prawdziwą torpedę! Udostępniła nam gręplarkę bębnową (drum carder, przedmiot pożądania - mój także) i różnokolorowe czesanki i włókna. Można było stworzyć własny batt (porcja zgręplowanej wełny) i zobaczyć, jaka z tego wychodzi nitka. Wiola poszła w błękity, Asia w róże, ja postawiłam na Bollywood. Bo jak szaleć, to szaleć!
Przyznam się, że jako prawdziwa sroka, miałam ogromną przyjemność obserwować, jak się nitka zmienia w zależności od tego, co się z batta wysnuwa. Miałam tam trochę nylonu (żółty, połyskliwy), fioletowej angeliny (wygląda niezachęcająco w torebce z zapasami, jak lameta na choinkę, ale wkręcona w nitkę - cudo!), i błękitny jedwab. Ten ostatni nie rozczesał się zbytnio na gręplarce, co mnie martwiło na początku, ale potem przestało, jak tylko zobaczyłam co te loki jedwabiu robią z nitką. Mianowicie robią jej dobrze (dodawanie podtekstów do tego zdania jest jak najbardziej uprawnione).
Na koniec kursu przyszło nam się uczyć wykańczania nitki, to jest dwojenia (dublowania) i przewijania (zabiegi kosmetyczne typu pranie już w domku, oczywiście). Po dwóch dniach kręcenia każda z nas miała już dwie szpulki pojedynczej nitki (singla), więc było na czym pracować. Ponieważ pokochałam swoją bollywoodzką nitkę, początkowo było mi nie w smak łączenie jej z poprzednimi, jednokolorowymi. Ale znowu: dziki melanż został okiełznany i nadaje się do pracy. Zupełnie jak z mustangami na amerykańskich preriach.

Z kursu przędzenia na kołowrotku wyszłam ze sporym moteczkiem włóczki całkiem nadającej się jako artystyczny dodatek do czegoś w przyszłości (widzę komin-ocieplacz w neutralnym kolorze z z lekkim szewronem), co można obnaszać po świecie puchnąc z dumy. Naprawdę.
Na koniec chciałabym dodać, że jestem pełna podziwu dla umiejętności Justyny, która w fantastycznej atmosferze przekazała nam w uporządkowany sposób mnóstwo wiedzy, przydatnej w rozwijaniu umiejętności prządki.
Więc jeśli zastanawiacie się nad kursem nauki przędzenia na kołowrotku, to kursy prowadzone przez Justynę gorąco polecam!

Castonitis

No i proszę, czy to nie podpada pod jednostke chorobową? Dwubiegunową?

Bo po kilkumiesięcznym "prawie-że-rozstaniem-się" z dziewiarstwem mam na drutach rozpoczętych pięć robótek, w tym dwa szale, jeden sweter, co się od zeszłego roku doczekać ukończenia nie może i dwa projekty skarpetkowe. A jeszcze mnie swędzi, żeby nabrać oczka na czapkę.

Jeden szal jest na KAL, Big Jim w ramach wspólnego dziania w grupie Justyny Lorkowskiej na ravlu.

Drugi szal pójdzie w dal, bo jest z zalegających włóczek nie w moich kolorach, nie w moim stylu, ale wciąż ładny. I wzór na niego spiszę.

A ten sweter, donnerwetter, muszę wciągnąć na tapetę, bo mi został tylko podkrój szyi i rękawy (zdjęcia aktualnie niedostępne). Idzie wolno, bo na bieżąco wymyślam, co mam dalej robić, idzie opornie
Nie skarpetki dla kobietki niewielkiej robię, ale getry, choć według wzoru skarpetkowego. Ale może być trudno, bo wzór jest "gupi". Zawsze, gdy coś próbuję zrobić z Dropsa, muszę kombinować z rozmiarami. I nie wiem, czy z tej rozmiarówki można wnioskować, że dziewczątka szwedzkie mają o łydeczki niczym trolle górskie? A włóczka jest jeszcze "gupsza", nie jest najmilsza w dotyku. Tania włóczka w taniej jakości. Grrr... Także raczej anihiluję ten projet.

A dla ostatnich skarpetek nie mam rymu, ale za to robienie ich sprawia mi frajdę, bo mi się podoba i wzór
włóczka. Się okazuje, ze fabelki dropsowe są wzorem miękkości i przytulności przy włóczce ze sklepów dyskontowych z mydłem i powidłem pod zasłoną dymną "Tiger".

Chcę nad morze!

Proszę, jednak wygadanie się dobrze robi kobiecie na głowę. Pozrzędziłam o depresji dziewiarskiej i natychmiast wzięłam się za oczyszczanie fengszujów w obrębie włóczki. Parę motków już zaraz przytuli się w nowych domach do nowych właścicieli, kilka innych przekształca się właśnie w coś fajnego. W coś pasiastego, jak to u mnie często bywa. W coś lekkiego i dwustronnego, niezbyt wymagającego w dzierganiu a potem w noszeniu.
I w letnich kolorach! Ach, chcę pojechać nad morze!

Paski, paseczki...

Jak do tej pory kupowałam włóczki pod wpływem impulsu. Tak też było z zestawem kolorystycznym, o którym poniżej. Zaczęło się od tego, że zapragnęłam wciągnąć w włóczkoholiczne bagno moją siostrzenicę*. Ma zręczne rączki, trzaska bransoletki z gumeczek, więc pomyślałam, że laleczka dziewiarska może być prezentem w sam raz dla sześciolatki na urodziny. No ale weź człowieku, kup samą laleczkę dziewiarską online. Przesyłka to przecież drugie tyle ceny. Szkoda by było nie dorzucić tych fajnych motków baby merino, tym bardziej, ze już dawno chciałam wypróbować nowe kolory.

Kiedy motki wyskoczyły z pudełka, od razu zapragnęły być wydziergane razem. I to najchętniej natychmiast! Wiadomo, oprzeć się takiemu zewowi nie sposób. Nabrałam, podłubałam, odłożyłam. Bo ambitnie założyłam zmianę koloru co jeden rządek, a operowanie czterema motkami naraz to nie lada sztuka. A potem jeszcze z kalkulacji wyszło, ze rękawków ni chu chu nie zrobię w okrążeniach, bo będą dziury. I tak sobie czekał projekt na lepsze czasy, aż poszłam po rozum do głowy. Bo przecież sweterka dla małego dziecka nie można dziergać latami, lepiej go skończyć, zanim docelowy nosiciel z niego wyrośnie. Przysiadłszy na trochę, skończyłam. Udało się całość wykonać zgodnie z założeniem o niekupowaniu nowych włóczek (a niedaleko było, by się wyłamać…). I nawet te rękawki zszyłam, co w ogóle było super pomysłem. Mam bowiem pasiaka bez uskoku kolorystycznego (ja się szycia nie boję, przecież tyle sukni z wełny kiedyś ręcznie natrzaskałam). I wychodzi, że można wprawdzie szycia dzianiny nie lubić, ale warto umieć.

A docelowy nosiciel, wybrawszy guziczki, nosi teraz sweterek z upodobaniem. Nawet upiekło mi się z tym rozmiarem, bo postawiłam na luźny splot, to znaczy na druty duże, więc jeszcze dziecię w swetrze pochodzi (chociaż teraz wygląda w nim troszkę jak dziecko z Doliny Muminków, znaczy, sweterek jest przyduży).



*) poniekąd się udało, ponieważ siostrzenica udłubała sobie na laleczce sznureczek, używając multikolorowej, efektownej włóczki.

Ombretta

Po pewnym wymagającym projekcie, o którym innym razem (bo obfotografowanie go również jest wymagające) bardzo pragnęłam jakiejś natychmiastowej gratyfikacji. Czegoś błyskotliwego, co się robi błyskiem. No i trafiłam przypadkiem, szukając czegoś zupełnie innego na zdjęcie poniżej. Uśmiechnęło się do mnie z wyszukiwarki obrazkowej*:

A ja akurat miałam zakitrany w szafie moteczek z kawałkiem Adriafilu Avantgarde po takim jednym fajnym swetrze, o którym się nawet na blogasku nie zająknęłam. I garść koralików z Shipwrecka; mój Boże! z pierwszego roku dokumentowania mych osiągnięć dziewiarskich. Prawdę mówiąc zestaw ta włóczka plus te koraliki próbowałam wykorzystać chyba w trzech odmiennych aranżacjach, ale dopiero z tym wzorem stworzyły ekstra kombinację.

Wzór jest przyjazny tak niewielkiej ilości włóczki, gdyż szaliczek robi się od dołu, od pierwszego listka, i przyrasta aż nam się znudzi albo do momentu zużycia włóczki. Łatwo go zapamietać, troszkę się w nim dzieje ciekawego, nie da się nad nim zasnąć, jak nad dżersejem. i daje po zblokowaniu naprawdę ładną dzianinę, nie na tyle skomplikowana, by się "zgubiła" podczas noszenia, ale i przyciągającą oko.

 

A jeszcze miałam możliwość zaspokojenia swojego koralikowego fetyszu, więc summa summarum po dwóch(!) dniach dziergania mogłam przystąpić do wykończeniówki, a na trzeci dzień omotawszy się tym drobiazgiem poleciałam w świat by się chwalić na prawo i lewo.

*) i cóż, ze po włosku. Google translate dało ogólny obraz tego, co się w tym wzorze dzieje, a koronka to stare dobre podkowy, z Szetlandów czy innych tam Wysp Owczych.

Depresja dziewiarki

Muszę się do czegoś przyznać - mianowicie do potężnego kryzysu dziewiarskiego. Dopadł mnie tej zimy i spowodował przewartościowanie priorytetów rękodzielniczych.

Tak się bowiem złożyło, że wróciłam do pracy wprost z pieleszy domowych. Konieczne było poustawianie harmonogramów na nowo, wiele rzeczy trzeba robić w biegu, inne w międzyczasie, i kiedy już wieczorem mam wszystko pozałatwiane a dzieci smacznie śpią w swych łóżeczkach, jak przerabiam pół rzadka i odpływam w objęcia morfeusza.

Każdy wie, ze tak się niczego nie wydzierga, chyba ze jakąś płachtę z małych elementów. A już z pewnością nie sweterek dla szybko rosnącej dziewczynki.

Zatem przemyślałam rozmaite kwestie okołodziewiarskie, a tak naprawdę wszystko co dotyczy skróconego mocno czasu własnego i wyszło mi przede wszystkim, że nie powinnam testować wzorów. Każdy, kto testuje, wie, ze to jest dzierganie obarczone pewną odpowiedzialnością, począwszy od wzmożonej uwagi przy czytaniu wzoru a na określonym terminie skończywszy. Będąc w trybie "zombie" nie jestem w stanie sprostać ani jednemu, ani drugiemu.

Przyjrzałam się również z bliska moim zapasom dziewiarskimi i urosło we mnie postanowienie pozbycia się około 3/4 włóczek. Nie ten kolor, nie ten skład, chemia też już wyblakła, to jest miłość osłabła. Więc możecie się spodziewać tutaj jakichś akcji typu sprzedam/oddam/zamienię.

Kolejna sprawa. Zdecydowanie muszę przestać dziergać "do szafy". O ile potomstwo jeszcze w miarę bezkrytycznie nosi efekty moich kompulsywnych wyborów, to jednak mam kilka rzeczy zrobionych w ciągu robótkoholicznym, które już zostały dawno zapomniane, a na które natykam się podczas okresowych odkrywek w szafach. Także teges, chyba jakieś konto butikowe sobie założę i puszczę toto w świat, co będą leżeć na pastwę moli.

No bo przecież hobby jest po to by sprawiać radość, dawać satysfakcje, a nie być obciążeniem dla fengszujów i innych przepływów energetycznych, prawda?

Nie wiem, na ile uda mi się wskoczyć w założenia, bom dotąd kwitła dziewiarsko jako ten polny kwiat, a tu przyjdzie zostać ligustrem w żywopłocie, ale może uda mi się zrobić trochę miejsca w szafach. Na te fajniejsze włóczki oczywiście. Albo na nowe hobby? Kto wie?

Nowe druty, nowe horyzonty

Wszystko skończyło się dobrze, to znaczy kupiłam sobie wreszcie te karbonsy, koło których chodziłam już z rok. Wprawdzie druty z włókna węglowego pojawiły się w sprzedaży już dawniej, ale ja akurat nie jestem gadżeciarą. Poczytałam recenzje, zobaczyłam cenę i pomyślałam, że te druty, które już mam sprawują się bardzo dobrze. To znaczy - do zwykłych dzianin. Niemniej ostatnio wciągnął mnie temat dzianin w skali 1/6, czyli dla lal pokroju barbiowatych. 

 

Jak widać na załączonych obrazkach, choć na drutach nr 2mm rzeczy wychodzą niebrzydkie, to jednak dzianina jest zbyt gruba jak na ubranka w tej skali. Zatem rozejrzenie się za mniejszymi drutami stało się koniecznością. Wprawdzie na alledrogo przewijały się druty proste Pryma, to jednak od pierwszego zobaczenia zapałałam żądzą posiadania jednak tych karbonsów.
I mam. I dzieję:

Od pierwszego dotknięcia czuje się różnicę w materiale, z jakiego wykonane są druty. Wyglądają mianowicie jak grafit ołówka, są ciepłe w dotyku, lekko uginają się pod naciskiem, sprawiają wrażenie wytrzymałych. Wybaczcie, ale nie robiłam testu na wytrzymałość z uwagi na cenę drutów. Ale dają sobie radę z ciasnym ściegiem wykonanym nieelastyczną włóczką. I są szokująco nieostre w rozmiarze 1 mm!
Wiem, gdyby były ostre, poważnie raniłyby palce. Albo by się końcówki łamały. Prawdopodobnie.
W każdym razie możecie sobie obejrzeć na zdjęciu niżej, jak się mają Knit Pro Karbonz 1mm do dwóch szpilek i jednego drutu Knit Pro Metal Nova 2 mm. Niestety nie mam banana w charakterze probierza skali.

A tak się na jedynkach dzieje:

Wymaga to dobrego światła, świętego spokoju (to jest kiedy dzieci nie skaczą po robótce i dziewiarce a małżonek nie żąda natychmiastowego rozstrzygnięcia jakiejś palącej kwestii), oczywiście lepiej nie mieć zapalenia spojówek i kataru. Lotos na tafli jeziora i można dłubać.
Także jakby kogoś interesowało dziewiarstwo ekstremalne, to druty polecam.
W roli próbki dziewiarskiej wystąpiła przyszła barbiowa (a jakże) tunika oversize, wykonana z cieniowanego kordonka Snehurka Ombre.

Ps. Niech będą przeklęte narzędzia formatowania postów w blogerze. Rzekłam.

Małżonek

Otóż mój małżonek zasugerował mi, żebym może dała znać, że żyję, że nie przygniotły mnie jeszcze hałdy włóczek wypadających z każdej szafy, że nie przedawkowałam lanoliny, że nie zginęłam używając nierozważnie drutów w szale dziewiarskim...
Ma rację mój Małżonek, a ja chyba już zasłużyłam na miano Najgorszego Blogera Całych Internetów.

Zatem - jem, dziergam i cieszę się życiem, parafrazując popularne hasła.

Dzisiaj tymczasem odzywam się z powodu jednego zdjęcia, które podsunęło mi pomysł na odwłóczkowanie:

Zdjęcie ilustruje tutorial z tej strony (klik) , który z resztą zakłada użycie drewnianych koralików.
Drewniane koraliki są bardzo fajne, ale mini pompony z włoczki w kolorze naturalnym byłyby chyba fajniejsze. Co wy na to?
Ja mam mieszane uczucia, bo taki włóczkowy abażur byłby świetnym paśnikiem dla moli. Ale za to jakim pięknym...